در سه دهه گذشته مکررا شنیده ایم که زنان جوان چگونه تلاش می کنند تا شبیه مدل یا هنرپیشه ای معروف شوند. البته در سالهای اخیر این در بین پسران و مردان جوان نیز دیده می شود. از گرفتن رژیم های غذایی غیر طبیعی گرفته تا تحریک به استفراغ و حتی استفاده از دارو های ملین یا اقدام به هرکار دیگری که بتواند آن ها را به این هدف برساند، همه برای رسیدن به عددی مشخص بر روی ترازوست.

شخص از اختلالات خوردن رنج می برد و احساس می کند اولین کسی است که برای لاغر شدن و مورد قبول واقع شدن رژیم می گیرد.لاغری برای مورد تحسین قرار گرفتن، و لاغرترین شدن برای آنکه استثنا باشد و حتی مورد حسادت افراد از خود چاقتر قرار بگیرد.تاکید محیط و فرهنگی که در آن زندگی می کنیم بر ظاهر و خوش اندامی است، به گونه ای که جزئی از خصوصیات بومی و محلی در آمده است و زندگی بدون آن بی معنی است.

کارولین ناپ در کتاب خود به نام اشتها ( appetites، ۲۰۰۳ ) آشکارا در این مورد صحبت کرده است :

” امروزه هیچ چیز جدیدی وجود ندارد؛ فشار ( درونی و بیرونی ) برای لاغری آن قدر آشنا و گسترده است که اکثر ما آن را حقیقتی مسلم می دانیم، آن را مانند هوا استشمام می کنیم، نمی توانیم به خاطر بیاوریم که یک مدل یا هنرپیشه معروف قبل از کاهش وزن چه قدر متفاوت بوده، و مانکن ها لباس های با اندازه بزرگتری پوشیده باشند “

این عقیده که کاهش وزن باعث شادی می شود، بیلیون ها دلار به جیب صنایع مختلف ریخته است. رژیم های غذایی که پایه و اساس قدیمی دارند و به شکل جدید ذهن مخاطب را درگیر می کند هیچ اثری در شادی و خوشبختی نخواهد داشت.البته مدام در تلاش هستیم تا با رژیم گرفتن شبیه به تصاویری شویم که همه می بینیم، مدل هایی که وزن شان ۲۰ % کمتر از چیزی است که در بین مردم عادی می بینیم و ۱۵ تا ۲۰ % کمتر از آن چه که برای سلامتی شان لازم است.

طی سالیان اخیر افراد زیادی از مدل ها جان خودشان را از دست داده اند. این  مشکل تا جایی پیش رفت که در مقطع زمانی افرادی که شاخص توده بدنی شان از ۱۸ پایین تر بود به پیشنهاد پزشکان ( به عنوان معیاری از ابتلا به بی اشتهایی عصبی ) بیکار شوند و دیگر به عنوان مدل استفاده نشوند. این مسئله حتی زمانی قوت گرفت که بلافاصله بعد از آن یک مدل برزیلی در اثر عوارض ناشی از بی اشتهایی عصبی فوت کرد. در پاسخ به این واقعه، کنسول طراحان مد آمریکا، یک راهنمای بهداشتی رسمی برای صنعت مد آمریکا صادر کرد. مشخص نیست چقدر به این راهنما عمل می شود اما با استقبال خوبی مواجه شد.

جراحی های پلاستیک، لیپوساکشن و کارهای دیگر به صورت شایعی برای خوش اندام کردن مدل ها و هنرپیشه های زن انجام می شود و افراد عادی نیز به طور روز افزونی از آن پیروی می کنند.افراد رژیم گرفتن و گرسنگی کشیدن را یک خصوصیت خوب و پسندیده می دانند.برای تغییر باور های عموم باید کمی ریشه ای تر به چنین دیدگاه هایی نگاه کرد.

در این بین اغلب افراد مخصوصا خانم ها رژیم گرفتن و سختی کشیدن را نه تنها راهی برای کاهش وزن، بلکه راهی برای به دست آوردن ثبات، قدرت، کنترل و تایید می دانند.رژیم گرفتن و خوردن با اختلال معمولا در پایان به اختلالات شدیدتر خوردن منجر می شود.تاکیدات جامعه و فرهنگ بر لاغری و خوش اندامی مخصوصا برای زنان تنها یکی از توجیهات گسترش روز افزون اختلالات خوردن در زنان است.

اما در این جا یادآوری جملات کارولین ناپ مهم است : تاکیدات فرهنگ ما بر وزن، خصوصا وزن زنان، ارتباط زیادی با اشتغال خاطر کلی ما با بدن دارد، البته همه ی آنان خوش خیم و سالم نیستند، و اشتغال ذهنی فردی زنان با وزن اغلب سرپوشی است برای سایر موارد، مانند وضعیت بغرنج روحی روانی.

اختلالات خوردن در سایر فرهنگ ها به گونه ای در حال افزایش است که باور و اعتقاد را عمیق تر می کند که در حفظ تناسب اندام لاغری نقش مشخصی دارد.غربی شدن فرهنگ و دسترسی بیشتر به محصولات، تصاویر و افکار و عقاید غربی، باعث وقوع اختلالات خوردن می شود.این موارد تا اندازه ای به این حقیقت اشاره می کند که ایده آل های فرهنگ غرب در مورد زیبایی، خصوصا خوش اندامی و  لاغری، رفتارهای اختلالات خوردن را ترغیب می کنند.

ادامه مقاله به زودی …..